De CUX12 in 2016
Veel mensen kijken naar ons schip als naar een jaren ’20 woning dat in 1998 een laatste schildersbeurt heeft gehad en waar alle meubels en alle wandversiering na 50 jaar bewoning is verwijderd. Zij zien niet het karakter, de authenticiteit en de schoonheid van het huis, maar de sporen die het wonen heeft achtergelaten. Zij hebben ook een wezenlijk ander idee bij ‘mooi wonen’; een nieuwbouw rijtjeshuis in een Vinex wijk.
“Waar begin je aan?”, vragen zij zich – vaak zuchtend – af.
Voor mij is de CUX12 de ultieme uitdaging. Een opdracht die ik mijzelf gesteld heb. Een droom die ik ga verwezenlijken, om het wat romantischer te stellen. Deze oude dame wordt onze zeilende woning. In deze stuurhut drinken wij straks koffie. In dit visruim slapen wij straks. Op dit dek dansen M. en ik straks wanneer we onderweg zijn. Met dit schip ontdekken wij straks de kusten van Europa.
Ik geniet van het verwijderen van weerbarstige bouten en moeren, van het vet, het vuil en de roest. Van het werken met ringsleutel 24 in plaats van sleuteltje 11. Van de inspanning die ik moet leveren om één stapje verder te komen. Deze uitdaging eist ook een enorme focus. Wanneer ik op de CUX12 aan het werk ben bestaat de rest van de wereld niet meer. Geen werk, geen politiek, geen vluchtelingen en geen dreiging van IS of een veranderend klimaat. Een bout die niet los wil, een pomp die niet draait of een elektriciteitskabel die ik niet kan duiden. Dat is mijn wereld. Als ik aan het eind van de dag naar huis rijd ben ik fysiek gesloopt.
Maar mijn hoofd is heerlijk leeg.
